Saygı, sevgi, yalnızlık

Geriye dönüp baktığımda, ciddi sırlarımı paylaşacak, birlikte vakit geçirecek hiç bir arkadaşımın olmadığını farkettim.

Ben ne bir arkadaşımla sinemaya gittim, ne birlikte vakit geçidik, ne ortak kararlar aldık?!



Etrafımdaki bir çok insana yukarıdan baktığıma dair söylentiler var... Merak ettiğim konu ise bir insanın halinde, tavrında, görünüşünde vs... bakarak bir takım değerlendirmelerde bulunursunuz ve ona göre o insanla ilişkinizi yürütürsünüz. Benim fikirlerime, görüşlerime, düşüncelerime, hayat tarzıma saygı duymayacağını az çok tahmin ettiğim insanlarla ne paylaşabilirim?



Etrafta o kadar çok insan var ki, sanıyorlar ki kapılarımı, pencerelerimi onlara kapatıyorum. Hayır. Yok böyle bişey. Sizler sadece görmek istediklerinizi görüyorsunuz!



En derin yaralar kapanıyor şu hayatta, acılarımızı da unutuyoruz. Bu süreç zarfında unuttuklarımız, unutmadıklarımız, hayatımıza girener ve ya giremeyenlerle bir bunalım zamanı geçiriyoruz.

Ben neden aynı kalıyorum? Neden bazen hayatım çok hızlı geçerken bazen durma aşamasına geliyor?



İnsanlara artık hakettikleri değeride vermek istemiyorum. İnsanlar beni üzüyorlar. Adam yerine koyduğum insanlar beni köpekler gibi ulutuyorlar. Ben kesinlikle bunu haketmiyorum.



Kendimi güçlü bir insan olarak bilirdim, ama birde bakıyorum ki güce dair elimde kalan tek şey yalnızlık.