Gel yeter.

Sevmenin cezasını çeken ben değil miyim? Sevmenin acısını çeken ben değil miyim? Sevmek bir günah gibi boğazınadüğümlenen ben? Özleyen, kimsesiz kalan, doğduğum yerlerde gölgesiz kalan?
Bu yürek defalarca parçalandı. Açık denizlere açıldı. Kalbini bir sefer oraya bıraktı. Yüksek dağlara çıktı, hiç umursamadan attı kalbini. Bir daha dönemeyeceğini bildiği, bulamayacağına emin olduğu halde bir kezde adını bilmediği bir şehre bıraktı.
Bana yazık değil mi? Bana yazık olmuyor mu? Sebep yokken ben insanların sorumsuzluklarını çekiyorum? Kanıyorum onlara? Boş masallarına?
Çok severken ben neden hırpalanıyorum? Olan olduğunda neden hırpalanan ben oluyorum?
Ne olursa olsun, insanlar hayalimdeler? İçimde hala kor ateşler? Hala neden "yoldan gelecek biri"ni bekliyorum? Hayat neden yoluna koymuyor? Yıktığı her hayalimi, kırdığı gönlümü? Düşlerimi istiyorum, yangınlarımın izlerini aşklarım silsin istiyorum.
Yok oluyorum. Kaybediyorum. Kaybetmeden önce gel yeter.

Read more...

19>22#2

sen ağladığımı görmeyecektin. acılarımı paylaşmayacaktım. çaresizce ağlayarak yitirdiğim duygularımla, boynumu bükecek seni unutacaktım.
seninle yolun başında mıyım, sonunda mı? farkında değilim.
yenidebn kendime yenildim. yeniden aşık oldum. işin içinde senden öncekiler varken hasrete yine alışkın, yine kabul edebilirdim. hiç bir günahımın eceli bu olmadan hiç bir bahane ile kendimi avutmuyorum. yine duygularım karmaşık. gözlerim yine ıslak. yine birini düşünüyorum, yüne aklımda sen varsın.
imkanım olsa yolumu senin için değiştirmeyi düşündüğüm bir zaman devresi içinde kararsız bir karayel gibi sesinle ben yeniden kendime yenildim. yasak ve ya değil. kendime yine yenildim.

Read more...

19>22 #1

Söz vermiştim kendi kendime. Söz vermiştim geçmişime. Geleceğime. Önümdeki günlere. Yanımda yaşlanan kimse olmayacaktı, yapayalnız kalacaktım, örecektim beni üzenlere karşı o kalın duvarlarımı. Kıramayacaktı kabuğumu benim istemediğim hiç bir ses, hiçbir yürek. Yüreklere gönül vermeyip önüme bakmalıydım, kendimi ben aydınlatmalıydım.

Söz vermiştim bu dünyaya kendi adıma. Dünyada benden değerlisi yoktu, benden daha ben. Acı çekmeyecektim. Acıyı hayat çekecekti, ben meyvesini yiyip hayata gülecek... Çift dikiş sözde aşkların ardından gözyaşı dökmeyecektim. Gidenlerin ardından bakıp boynumu ağrıtmayacaktım. Gecenin bir vakti uyanıp karanlığı dinlemeyecek, denizin sesini sadece sevdiğim için hatmedecektim.

Ne olacaksam o olacaktım. Hayatımı kuracaktım. Çok sevdiğim takım elbisemin içinde sevdiğim işi yapacaktım. Hiç bir bahane avutmayacaktı yaşama sevincimi, hiç bir günahımın bedeli bana pişmanlık olarak dönmeyecekti. Pişman olmayacaktım ta yirmiikimekadar yaşadıklarımla. Ondokuz ile yirmiiki arasındakiler yetmeliydi, Tufan'lar, Ahmet'ler, Mehmet'ler, Yılmaz'lar yetmeliydi. Olmadı, olamadı. Binip gitmeliydim bir sabah vapurun birine. Ada'nın bir ucundan Marmara'nın açığına bakarak haykırmalıydım gerçeği!

Aşkı unuttum!

Son bakışlardan miras almayacaktım. Son bakışlar son kalacak, her son yeni bir başlangıça gebe kalacaktı. Saklamayacaktım hiç bir bakışı, hiç bir bakış, dokunuş, koku, yel bana miras kalmayacaktı. Saklı kalsada ne fayda, gömmeyi bilecek, önüme bakacaktım. Kafam dik ve vakur.

Şimdi neyin bahanesi bu?
Neyin serzenişi? Neyin deprenişi?
Kimin heyecanla bekleyişi?
Neyin dertlerine hükmedişi?

Aşkı unuttmuş olmalıydım ben, unutmalıydım. Aşkı kaldırmalıydım. Aşkı silmeli, aşkın uğruna gerçeği feda edebilmeliydim. Ağır mıydı bu sitem? Kendime verdiğim bu ceza gerçekten ağır mıydı? Kaldırılmaz mıydı? Unutulamaz mıydı? Ondokuzdan yirmiikiye aldığım cezalar, yediğim darbeler, sevip sevilmeyip uğruna gözyaşı dökmeler yetmez miydi? Kimsenin çok görmediği, aksine herkesin kendine bile yetiremediği benlikler içinde yaşanan hayallere azmıydı bu sitem? Kimin suçuydu bu? Kimin günahı? Kimin sevabı? Böyle yalnız kalınır, kalınmaya mahkum olunur muydu?

Read more...

Gül

akmasın gözlerinden damla yaş
dokumasın sana hiç bir telaş
yazmasın sana kimse helaş


gül daima, güneş saç etrafına
gül daima, neşe saç gününe
gül daima, mutlu ol gününde
gül daima, sev seni sevenleri

gün gelipte
acı son çattığında
bakma bile arkana
iyi ki de sonuna
iyiki yaşamışım,
iyiki sevmişim
iyiki sevilmişim
sonunda ölüm olsa bile.

Read more...

  © Blogger templates Newspaper III by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP