Deniz ilk kez bu gün gerçekten korkutucuydu. İlk kez onunla birlikte olmanın bana iyi gelmeyeceğini, hatta ölüm getirebileceğini bugün gördüm.
Hiç böyle hırçın görmemiştim o güzel, sakin, mavi bazen yeşil; heyecanlı ve bir o kadar sakin denizi.
Heveslendirebildiği gibi öldürebildiğini ancak bu sabah farkettim.
Read more...Yıllar geçse;
Yollar bitse;
Gelip geçenler
Hatta geçemeyenler;
Şiirler yazılan
Arkasından ağlanan
Gözyaşına değmeyen
Değdiği sanılıp kahreden
Her insanın arkasından
Yıllardır tuttuğum
Ama tutmaktan öte
Adım bile atamadığım
Hala aynı dileği tutuyorum
Bir saati aynı ibrede gördüğümde;
Bir yıldız kayıp gittiğinde;
Belki iki aynı insan arasında
Hatta dilek tutmayı unuttuğumda.
Özlersin;
Orada olmak istersin.
Hissettiğinde daha
Mutlu olacağını sanıp
Bir an önce varmayı istersin.
Bu ayrılık bu sefer son değil
Bu sefer değil İzmir
Yeniden görüşeceğiz
Yeniden buluşacağız
Ne zaman olur,
Hayat ne zaman yoluna koyar
Bu gidiş son gidiş değil.
Bu ayrılık bu sefer son değil.
Bu sefer değil.
Vardım yaşadığın şehre; o küçük şehre.
Baktım etrafıma sessizce, usulca.
Ne kadar tanıdıksa
Bir o kadar uzaktı orası bana.
Gittim geldim defalarca tek caddesinde
Anlamaya çalıştım yaşadığın o şehri.
Geldiğinde gitmeye karar vermiştim
Geldiğim yoldan geriye başım eğik.
Kalbim kırık.
Gidecektim bu sefer hayata küserek
Kızacaktım belkide
Hayatıma girmiş olanlara daha fazla;
Kıracaktım belkide
Hayatıma girecek olan insanlara.
Arkamı döndüğümde sen geliyordun karşıdan
Gördüğümde gözlerini bana gülüyordun içten
İşte karşımdaydın, kanlı canlı.
Yüzünün güzelliğinde geçmişin izleri;
Gözlerinin telaşında yaşadıkların.
Birilerine sürekli bişeyleri paylaştırmak yeni değil.
Paylaşılan bir gün birisiyken ötekisi gün bir başkası.
Karşılaşmamız belki kısacık süre zarfı içinde benim yanlış hatta binmiş olmamdan kaynaklansa da seni gördüğüme sevindim. Gözlerini benden alamadın, hepsinin farkındayım. Gözlerin çok güzeldi, bakmaya doyamadım.
Keşke bir ihtimal okusan, beni bulsan. Mutlu olsak?
Issız sokaklarında yürürken bir şehir ne kadar tanıdıksa o kadar boş gelir
Gördüğün bütün yüzler bir birine benzer
Gün geçer yaraları silerse zaman siler
Issız sokaklarında yürürken bir şehir ne kadar tanıdıksa o kadar dar gelir
Bu şehirde daha durmak sanki akıla zarar
Gün geçer yaraları silerse zaman siler
Güneş olmalı sıcacık sicak
Çiçek olmalı solmayan onu bulmalı
Yağmur olmalı sakince ince yağmalı
Durulmalı, durulmalı, durulmalı
Issız sokaklarında yürürken bir şehir ne kadar tanıdıksa o kadar dar gelir
Bu şehirde daha durmak sanki akıla zarar
Gün geçer yaraları silerse zaman siler
Güneş olmalı sıcacık sicak
Çiçek olmalı solmayan onu bulmalı
Yağmur olmalı sakince ince yağmalı
Durulmalı, durulmalı, durulmalı
Ben galiba vazgeçtim gözlerinden, artık görmeyi istemiyorum. Vazgeçtim sözlerini duymaktan. Ben kaldıramıyorum seni bilipte senden uzakta olmayı. Sessizce, kimsesizce, geldiğim gibi sakince arkama bakmadan çekip gitmeye karar verdim.
Çekip gidenler hep karşımdakiler olmasın bu sefer. Bir kere de ben denemek istiyorum.
Sevebilirim sandım, hemde çok sevebilirdim aslında. Ama tek taraflı aptal aşığı oynamak istemiyorum artık.
iyi gelir ilk zamanlar
birisinin varlığı ihya eder
tebessüm ettirir baktığın yerden
sonra çeker gider geldiği gibi
sessiz, sakin, umursamaz bir başıma
kaldığında durur düşünür
yalnışı ararsın.
yalnışlar yalnış değildir
ilk zamanlar öyledir
kendimi anlatmam gerekir
anlattıkça bilmen gerekir.
bildikçede öğrenmen.
uzaklarda bir yerlerde beklenen birisi
tanımadan, görmeden bilmeden ve hevesle
çılgınlık sınırında kalkıp gitmek ötesinde
kalmanın gereği var üzerimde.
verilmiş sözlerin ötesinde hayatın beklentisi
içimdeki heyecanın vazgeçilmez ateşi
kalkıp gitmenin tatlı heyecanı, hüsranı
geri dönüşün boynu bükük hezeyanı
birde bakmışsın yola çıkmış umutlar,
herşeyi sırtına yüklemiş, sana "gel" diyor.
Herşey güzel olacak diyor
Gözlerinin içine bakmaya hazırken.
Masum olmasak bile ikimiz için
Yeni bir başlangıç diyor gözlerindeki gülüş.
Ve işte; sen, sensin beklediğim.
Paylaşılmıyor hüzün
Paylaşamam yolu yok bunun
Anlatamam sözü yok bunun
Çekilecek başa geldikçe dertler
Bir zaman bir yerde
Birlikte yürüyecektik.
Sobanın yanında içecektik.
Konuşacaktık. Paylaşacaktık.
Denize kaçan, rüzgarla sürüklenen bir top gibi
Yine bir yerlere sürükleniyorum.
Bu darbelere daha fazla dayanamıyorum.
Hoşgeldin yalnızlık.
yeniden gülmek ve mutlu olmak ne kadar yakınımda sansamda birde bakıvermişim hayata, sanki bana gülmeyi yasaklamış. Sevebilecekmişim, ama önümden alınan yemek gibi açk kalmışım.
Ne çok öğrenmişim. He defasında nasıl kanatlanmışım. Nasıl aldanmışım. Kadere değil gerçeğe inanmışım. Bu son sanmışım, evet demişim. İşte! demişim. ama aldanmışım.
Yine boyun eğmemişim. Ne alışmış, nede uslanmışım.
Hoşgeldin yalnızık.
Kalbim öylesine ağrıyor ki. Sanki çıkıverecek gibi. Ağırlığıyla eziliyorum bu akşam. Sabaha çıkarsam bir daha ölmem.
Yeniden gülmek ve mutlu olmak benim sandığım kadar zor ve bana uzak olan birşey değilmiş.
Read more...
hem özledim
hem uzakta dinlendim
artık biz biz değiliz
korkarım tanıştık, seviştik, ayrıldık seninle.
daha çok olmalı. yok olmalı.
yeter mi bu acı?
Bugün yolda seni benden alan otobüsle karşılaştık. Hala kibirli, hala umursamaz ve geride bıraktıklarına aldırmadan burnu havada gidiyordu. trafiğin ortasında karşımda dururken dikildim önüne aldırmadan. Yeniden ezip geçebilirdi. Zaten bir kere geçmişti. Sen işte onunla gitmiştin benim hayatımdan son defa; bir daha hiç girmemek üzere bakmayarak arkaya.
Arkasından dur! gitme! götürme! diye sessizce ağladığımda birkez bile durmadı arkasına bakmak için; kaçarcasına uzaklaştı hayatımdan.
Ve işte sensiz geçen bir yılın ardından yeniden, aynı yerde aynı şartlarda yine karşılaştık. Bu sefer aldığı ahın bedeli sırtında, akıttığı gözyaşları yollarında, tekerleklerinin altında.
Sensiz geçen bir yıl daha. Belki daha fazla. Sevgililer günün kutlu olsun sevdiğim. Yanımda olmasanda, yanında olamasamda.
Henüz tanışmadık, belki zamanın birisinde karşılaşacağız, dost olacağız, belki birer bardak çay içeceğiz.
Tanımıyorum ama hangi yürekli insan kaybedilen değerli bir şeyin arkasından gözyaşlarını tutmadan yaşamaya devam edebilir?
Tanımıyorum, hikayesini Gayyor'dan okudum; Ümit'in annesi, dünyadan ayrılan melekler arasına katılmış.
Evet, bazı şeyleri kabul edip, geçmişteki güzel veya güzel olmayan günlerin anısıyla yaşamak kolay değil, ama ne olur, ne olur güçlü kal. Dünyada birde sen varsın. Fazladan yanında olmaya gayret edeceğin dostların, dostlarından öte arkadaşların var. Güçlü kalmak zorundasın, hayat güçsüzleri ezer. Başın sağolsun güzel arkadaşım.
Sen üşürken sıcak kalmayı;
Sen açken tok kalmayı istemiyorum.
Sen giderken arkada kalmayı
Arkada kalıp ağlamayı istemiyorum.
Sesini duyduğumda ağlamayı
Ağlamayı bırakıp gülmeyi istemiyorum.
Başkasını öperken seni düşündüğümde
Yanımdaki birden sen oluver istiyorum.
Sensizliği sevmiş gibi görünmeyi;
Sensizlik akıp giderken sol yanağımdan usulca
Ben bu hayatı yapayalnız yaşamayı istemiyorum.
Arkana bile bakmadan vazgeçerken bile
Yanında olmayı istiyorum.
Yine çekip giderken farkına varıyorum denizin;
Seni düşündüğümde yine heyecanlanıyorum.
Dalgaların sesinde yine seni arıyorum.
Tepedeki ayda yüzünü görüyorum.
Kumdaki ayak izlerimin yanında
Seninkileri arıyorum
İnadına bir yıldız kayıyor puslu gökyüzünden
Bulutların arasından,
Unutsamda dilek tutmayı
Bilmesemde medet ummayı
Bu sefer yanımda ol istiyorum.
Yanında olacağımı bilmek ama dokunamayacağımı bilmek çok koydu bu sefer. Keşke o zaman söyleseydin kendi yolumuza gitseydik, kendi kaderimizi çizseydik. Şimdi ne o olacak? Zaman geçti, birbirimizi tanıdık, sadece ben sevdim. Sense başka bedenlerin esiri oldun.
Ben şimdi senden nasıl vaz geçeceğim? Çıktığın yoldan nasıl çevireceğim?
Yanında otururken elime fırsat geçmiş olsa da dokumadım eline. Kulağına eğilmişken öpmedim yanağını. Vazgeçmek kolay mı? Olmadı deyip bırakmak kolay mı? Yeni yollar çizerken beni yolun kenarına atmak kolay mı?
Ben yine nerde hata yaptım?
Her seferinde korkunun yerini biraz daha pişmanlık alırken onun yanında olmak, sevindiriciyken pişmanlığın bitip ateşin gibi bir dönemin başlayacağı gerçeği ateşin kendisi kadar sıcak.
Read more...Yola çıkmıştık. Senin olduğun şehir geride kalırken ben yeniden yeni bir hayata yelken mi açıyordum? Seni bir kez daha mı kaybediyordum? Yeniden görebilecek miydim seni?
Götürme beni dedim. onunla aramızda olan bağla hükmederim sandım. O bile gözümden yaş akmaya başladığında sendeledi. Dönecek sandım. Götürmeyecek, geri götürecek. En azından gitmeyecek sandım.
Yapma dedim, gel etme. Götürme. Yıllardır dostuz, bir kere mutlu et. Başka bişey istemem. Onu son bir kez daha göreyim. Gözlerimden yaşlar boşanırken sen karanlığın içinde kaybolmaya devam ettin. Ne kadar soğuk olursa olsun biryerde indiğimde yüzüme vuran buz gibi havanın etkisinde kendime geldiğimde herşey içi çok geçti. Ne geri dönüş, ne geri götürüş.
Götürme beni
Geriye götür
Getir götürdüğün yere
Bırak götürdüğün yerde
Orda olmak
Ona sarılmak
Elini tutmak
Geçti demek...
Geçmedi demek.
Bir yıldız kaydığında hala aynı dileği tutuyorum. Bir gece gökyüzüne baktığımda hala aynı şeyi istiyorum. Zaman artık çok yakın. Herşeyi hayat yoluna koysun.
Sevmenin cezasını çeken ben değil miyim? Sevmenin acısını çeken ben değil miyim? Sevmek bir günah gibi boğazınadüğümlenen ben? Özleyen, kimsesiz kalan, doğduğum yerlerde gölgesiz kalan?
Bu yürek defalarca parçalandı. Açık denizlere açıldı. Kalbini bir sefer oraya bıraktı. Yüksek dağlara çıktı, hiç umursamadan attı kalbini. Bir daha dönemeyeceğini bildiği, bulamayacağına emin olduğu halde bir kezde adını bilmediği bir şehre bıraktı.
Bana yazık değil mi? Bana yazık olmuyor mu? Sebep yokken ben insanların sorumsuzluklarını çekiyorum? Kanıyorum onlara? Boş masallarına?
Çok severken ben neden hırpalanıyorum? Olan olduğunda neden hırpalanan ben oluyorum?
Ne olursa olsun, insanlar hayalimdeler? İçimde hala kor ateşler? Hala neden "yoldan gelecek biri"ni bekliyorum? Hayat neden yoluna koymuyor? Yıktığı her hayalimi, kırdığı gönlümü? Düşlerimi istiyorum, yangınlarımın izlerini aşklarım silsin istiyorum.
Yok oluyorum. Kaybediyorum. Kaybetmeden önce gel yeter.
sen ağladığımı görmeyecektin. acılarımı paylaşmayacaktım. çaresizce ağlayarak yitirdiğim duygularımla, boynumu bükecek seni unutacaktım.
seninle yolun başında mıyım, sonunda mı? farkında değilim.
yenidebn kendime yenildim. yeniden aşık oldum. işin içinde senden öncekiler varken hasrete yine alışkın, yine kabul edebilirdim. hiç bir günahımın eceli bu olmadan hiç bir bahane ile kendimi avutmuyorum. yine duygularım karmaşık. gözlerim yine ıslak. yine birini düşünüyorum, yüne aklımda sen varsın.
imkanım olsa yolumu senin için değiştirmeyi düşündüğüm bir zaman devresi içinde kararsız bir karayel gibi sesinle ben yeniden kendime yenildim. yasak ve ya değil. kendime yine yenildim.
Söz vermiştim kendi kendime. Söz vermiştim geçmişime. Geleceğime. Önümdeki günlere. Yanımda yaşlanan kimse olmayacaktı, yapayalnız kalacaktım, örecektim beni üzenlere karşı o kalın duvarlarımı. Kıramayacaktı kabuğumu benim istemediğim hiç bir ses, hiçbir yürek. Yüreklere gönül vermeyip önüme bakmalıydım, kendimi ben aydınlatmalıydım.
Söz vermiştim bu dünyaya kendi adıma. Dünyada benden değerlisi yoktu, benden daha ben. Acı çekmeyecektim. Acıyı hayat çekecekti, ben meyvesini yiyip hayata gülecek... Çift dikiş sözde aşkların ardından gözyaşı dökmeyecektim. Gidenlerin ardından bakıp boynumu ağrıtmayacaktım. Gecenin bir vakti uyanıp karanlığı dinlemeyecek, denizin sesini sadece sevdiğim için hatmedecektim.
Ne olacaksam o olacaktım. Hayatımı kuracaktım. Çok sevdiğim takım elbisemin içinde sevdiğim işi yapacaktım. Hiç bir bahane avutmayacaktı yaşama sevincimi, hiç bir günahımın bedeli bana pişmanlık olarak dönmeyecekti. Pişman olmayacaktım ta yirmiikimekadar yaşadıklarımla. Ondokuz ile yirmiiki arasındakiler yetmeliydi, Tufan'lar, Ahmet'ler, Mehmet'ler, Yılmaz'lar yetmeliydi. Olmadı, olamadı. Binip gitmeliydim bir sabah vapurun birine. Ada'nın bir ucundan Marmara'nın açığına bakarak haykırmalıydım gerçeği!
Aşkı unuttum!
Son bakışlardan miras almayacaktım. Son bakışlar son kalacak, her son yeni bir başlangıça gebe kalacaktı. Saklamayacaktım hiç bir bakışı, hiç bir bakış, dokunuş, koku, yel bana miras kalmayacaktı. Saklı kalsada ne fayda, gömmeyi bilecek, önüme bakacaktım. Kafam dik ve vakur.
Şimdi neyin bahanesi bu?
Neyin serzenişi? Neyin deprenişi?
Kimin heyecanla bekleyişi?
Neyin dertlerine hükmedişi?
Aşkı unuttmuş olmalıydım ben, unutmalıydım. Aşkı kaldırmalıydım. Aşkı silmeli, aşkın uğruna gerçeği feda edebilmeliydim. Ağır mıydı bu sitem? Kendime verdiğim bu ceza gerçekten ağır mıydı? Kaldırılmaz mıydı? Unutulamaz mıydı? Ondokuzdan yirmiikiye aldığım cezalar, yediğim darbeler, sevip sevilmeyip uğruna gözyaşı dökmeler yetmez miydi? Kimsenin çok görmediği, aksine herkesin kendine bile yetiremediği benlikler içinde yaşanan hayallere azmıydı bu sitem? Kimin suçuydu bu? Kimin günahı? Kimin sevabı? Böyle yalnız kalınır, kalınmaya mahkum olunur muydu?
akmasın gözlerinden damla yaş
dokumasın sana hiç bir telaş
yazmasın sana kimse helaş
gül daima, güneş saç etrafına
gül daima, neşe saç gününe
gül daima, mutlu ol gününde
gül daima, sev seni sevenleri
gün gelipte
acı son çattığında
bakma bile arkana
iyi ki de sonuna
iyiki yaşamışım,
iyiki sevmişim
iyiki sevilmişim
sonunda ölüm olsa bile.
© Blogger templates Newspaper III by Ourblogtemplates.com 2008
Back to TOP
