hatıra

Bitti yollarım. Bitti umutlarım. Kaç yılın geçtiğini unuttum pencerenden bakarken; kaç mevsimi benden aldığını, kaç sevdayı ise geri verdiğini bilmiyorum.
"Gitme, kal" dediğimde gittiğin o yollardan hep yalnızlık geri geldi. Bakakaldığım zaman arkandan, ağlarken ardından sen hep güldün. Sen her zaman yollara ait oldun, ben sevdanla tutuştum. Getirmedin gittiğin yerden sevdamın kor ateşini, getirmedin heyecanımı, korkumu ve yenilgimi.

Şimdi bana kalan sadece senin hatıran. Veda zamanı yaklaşırken son bir kez daha beni götürebilecek misin kaybettiğim, kazandığım, söndüğüm ve yandığım o şehre? Bırakıp dönebilecek misin? Arkana bakabilecek misin? "Gel, gidiyoruz" diyebilecek misin?

Belki yaşanmış en güzel yıllarımın içinde sen vardın. Senin bana verdiğin güçle çıktığım yolculuklar vardı. Seninle bana verdiğin enerji ile güldüm, gülümsedim, koltuğuma iyice gömülüp yol boyunca yağan karı seyrettim.
Ama belki en kötü zamanlarda da sen vardın. Ayrılık, keder, terkediş. Hepsinin içinde biraz sen vardın. Giden hep "sen" oldun, kalan, bekleyen, yol gözleyen "ben".

Gün en güzel ve kötüyü belki henüz göstermedi; ama herşey seninle çok güzel. O zamanı gelince gerçekleşecek son yolculukta bile...