Körü körüne...

"Bağlanma problemim var" diyen bir insandan ne bekliyorum?
Sorumsuz bir insandan ne bekliyorum?

Hep kendi kendime derdim... Körü körüne aşık olsam bile terk etmeyi bilirim... Edemiyormuşum.
Bağlanmak için saat tutan insanlardan uzak durmayı öğrendim. Belkide benimle birlikte bir çok kişiyi idare eden insanların kaprisleri beni deli ediyor.
Tek taraflı çırpınışların hiç bir amacı yok. Arkasından anılarım direniyor. Halbuki gerçeği bir tek ben biliyorum. Her zaman için tek taraflı ve soyut.

Kimsenin suçu olamıyor bu. Sevmeyeydin kardeşim? Bağlanmayaydın? Kıskanmayaydın...

Tek telefonla yanına gideceği arkadaşları olan birinden ne bekliyorsun ki? Sen kimsin? Sen nesin? Sevgilisi... Sevgili nedir ki? Sevgili kimdir?

Puslu, soğuk havada sesini duymak istediğinde yanında bulamadığın, uğruna mevsimlerden vazgeçtiğin insandır. Yaptıklarına anlam veremeyen insanların taktıkları bir kulptur. Halbuki o ne yapar? İsmini dahi anmaz. Bir gerçeği ben bilirim, gizlice ağlarım.

Ama artık ağlamıyorum. Ağlamama sebep birşey yok artık önümde. Ne hala değer vermek istediğim o insan, ne bir başkası... Nası olsa yalan dünyada kimse kimseye ne vakit, ne gönlünde bir yer nede güven vermiyor.

Bu sefer seni terkettim bile, ne yapayım ben böyleyim. Affedemem. Kaybedemem. Senden çok var.