Onlar Yanlış Biliyor

Puslu soğuk hava
Dökülen yapraklar
En sevdiğim mevsimdi
Sarı sonbahar
Artık değil

Yine bir heyecan gecesi imiş meğer. Kendi başıma yaşadığım bi heyecan arefesinde, "işte bu sefer oldu bea!" tarzında cümleler kurabileceğim bir temsil, bir sonbahar anısı, bir kışın kar yağöıkenki huzur ve içi kaplayan sevinçti.

Hıh, enkaza bir taş daha eklendi.

Dün hava benim için en güzel güneşli günden bile daha sıcakken bu gün artık sert ve soğuk bir sonbahar günü esiyor kalbimde. Daha dün yeşermeye başlayan yapraklarım bu gün aniden; tek seferde, sadece bir rüzgar darbesi ile yıkıldı, yok oldu. Yine kara toprağa düşmeye başladı... Sonbaharı severdim eskiden, artık sevmiyorum. Eskidendi, hemde çok eskiden.

Kalbimde hüzün
Aynada üzgün yüzüm
Beni tanıyanlar
Buna birisi sebep diyor
Susuyorum

Aslında halime sebep kendimden başkası değil. Her seferinde insanlara hakettiklerinden fazla verdiğim değer sayesinde, kendimden verdiklerimle kendimi yıpratıyorum. Beni tanıyanlar, ama yakın çevremden tanıyanlar; aynadaki üzgün yüzümün ardında bir başkasının sebebiyetle yatıığını düşünedursunlar. Ben aslında kimin suçlu olduğunu biliyorum. Tek sebebi yine benim,yine kendimim.

Yaptığım birçok şeyin
Hiçbir amacı yok
Fotoğraflar çekmecede
Anılarım direniyor
Arkadaşlar nefretle
Buna o sebep diyor
Bir ben gerçeği biliyorum ve
Gizlice ağlıyorum

Günüm bir çok şeyi yapmakla geçiyor. Çok sevdiğim web sayfası tasarımı işi, kitap okumak, ders çalışmak, müzik dinlemek, arkadaşlarla ve akrabalar ile sohbet etmenin yanında bir de bakıyorum ki yaşamak istediğim ilişkilerin dahi günüme dair hiç bir amacı yok. Bir çok insanı tanıma fırsatı buluyorum, hepsine kendimden elverdiğince bişeyler anlatmaya çalışıyorum ama yine de suçu bir başkasına atmaktan öteye geçer bir gerçek yok ellerinde; ki bilmiyorlar kendimden veriyorum hep.

Onlar yanlış biliyor
Kimsenin suçu değil bu
Onun suçu değil bu
Kader oyunu değil bu
Bu benim suçum

Hepsi benim suçum.

Hepsi benim suçum.

Hepsi benim suçum.

Hepsi benim suçum.

"İnsanlara hak ettiklerinden falza verdiğin her değer zerresi, kendi yaşamından çaldığın tavizlerdir."

Taviz vermeyi hiç düşünmezdim, verdiğimi de varsaymazdım. Ama veriyorum. İnsanları sevmek istiyorum, insanları seviyorum, kalbimin kapılarını aralamak istiyorum.

Yeltendiğimde onlar içeri kendi bahanelerine sıkı sıkıya sarılmış olarak giriyorlar ve istedikleri zamanda çıkıp gidiyorlar. Kadere inanmak ve ya inanmamanın ötesinde, hayata dair öğreneceğim çok şeyin olduğunu ve yolun daha çok başında olduğumu düşünüyorum.

Hepsi benim suçum.

Hepsi benim suçummmm.

Ama elbet, suçun bir başkasında olacağı günde gelip çatacak. O zaman ruhum rahata erecek.