Yıllar geçse;
Yollar bitse;
Gelip geçenler
Hatta geçemeyenler;
Şiirler yazılan
Arkasından ağlanan
Gözyaşına değmeyen
Değdiği sanılıp kahreden
Her insanın arkasından
Yıllardır tuttuğum
Ama tutmaktan öte
Adım bile atamadığım
Hala aynı dileği tutuyorum
Bir saati aynı ibrede gördüğümde;
Bir yıldız kayıp gittiğinde;
Belki iki aynı insan arasında
Hatta dilek tutmayı unuttuğumda.
Özlersin;
Orada olmak istersin.
Hissettiğinde daha
Mutlu olacağını sanıp
Bir an önce varmayı istersin.
Bu ayrılık bu sefer son değil
Bu sefer değil İzmir
Yeniden görüşeceğiz
Yeniden buluşacağız
Ne zaman olur,
Hayat ne zaman yoluna koyar
Bu gidiş son gidiş değil.
Bu ayrılık bu sefer son değil.
Bu sefer değil.
Vardım yaşadığın şehre; o küçük şehre.
Baktım etrafıma sessizce, usulca.
Ne kadar tanıdıksa
Bir o kadar uzaktı orası bana.
Gittim geldim defalarca tek caddesinde
Anlamaya çalıştım yaşadığın o şehri.
Geldiğinde gitmeye karar vermiştim
Geldiğim yoldan geriye başım eğik.
Kalbim kırık.
Gidecektim bu sefer hayata küserek
Kızacaktım belkide
Hayatıma girmiş olanlara daha fazla;
Kıracaktım belkide
Hayatıma girecek olan insanlara.
Arkamı döndüğümde sen geliyordun karşıdan
Gördüğümde gözlerini bana gülüyordun içten
İşte karşımdaydın, kanlı canlı.
Yüzünün güzelliğinde geçmişin izleri;
Gözlerinin telaşında yaşadıkların.
Birilerine sürekli bişeyleri paylaştırmak yeni değil.
Paylaşılan bir gün birisiyken ötekisi gün bir başkası.
© Blogger templates Newspaper III by Ourblogtemplates.com 2008
Back to TOP
